Hieronder de Telegraaf-column van Professor Bob Smalhout van deze week, waarin hij ingaat op de gevolgen van de massale migratie van moslims naar Europa. Hij betoogt dat het idee dat de islam in de westerse wereld gematigder zal worden, een illusie is. Het ziet er eerder naar uit dat onze maatschappij zich aan de islam gaat aanpassen.

Het voeden van een krokodil
Kort voor Pasen gaf de leider van de PVV, Geert Wilders, een gloednieuw boek cadeau aan de leden van de Tweede Kamer. Het was in het Engels geschreven door twee islamexperts. De titel luidde: ’Al-Hijra’ met als ondertitel ’Islamitische doctrine van immigratie’. Dit lijkt voor de gemiddelde Nederlander geen tekst om wakker van te liggen. Maar de inhoud is uiterst onrustbarend.
        De schrijvers heten Sam Solomon en E. Al Maqdisi. Ze zijn vooraanstaande schrijvers en wetenschappers op het gebied van mensenrechten en de relaties tussen de joods-christelijke wereld en de islam. Vermoedelijk zal het grootste deel van onze politici het boek (Pilcrow Press 2009) ongelezen op de stapel ’ongewenste literatuur’ leggen. Want de tekst, voorzien van talrijke Arabische begrippen, is wat moeilijk te lezen. Maar bij nader inzien blijkt het fascinerende literatuur.
       Vandaar dat het belangrijk is de essenties van het boek wat ruimer bekend te maken.
       Het Arabische Al-Hijra betekent ’immigratie’. Dat woord is bedacht door de stichter van de islam, de profeet Mohammed, in het jaar 622 A.D. Hij verhuisde toen van de stad Mekka naar de plaats Yathrib, die hij al spoedig herdoopte in ’Madinar Ul Nabi’, de stad van de profeet. De naam werd later afgekort tot Medina. Vanuit Medina ontwikkelde zich de toen nog gloednieuwe godsdienst de islam tot een zich pijlsnel verspreidende religie. Binnen zeer korte tijd waren bijna alle landen in het MiddenOosten, zoals Mesopotamië, Egypte, Libië, Palestina, Syrië en het Arabische schiereiland, onder islamitisch bewind gekomen. Later volgden grote landen zoals Maleisië, Afrika en Indonesië.
       De islam is echter niet alleen een godsdienst, zoals velen in West-Europa nog abusievelijk denken. Het is een allesomvattend politiek systeem, verpakt in een religieus kleed dat alle aspecten van het menselijk leven tot in detail bepaalt. En zoals bij Mohammed de zegetocht van de islam is begonnen met zijn migratie naar Medina, zo dienen ook de moslims die migratie als voorbeeld en uitgangspunt te nemen voor de verspreiding van de islam over de rest van de wereld. Het ideaal is uiteindelijk het wereldkalifaat, een wereldomvattend politiek, sociaal en religieus systeem dat gebaseerd is op de Koran, de Soenah (het voorbeeld van Mohammed), de Hadith (de mondeling overgedragen tradities) en de Sharia (de islamitische wetgeving).
       
Emigratie
Dat ideaal is nog in 2006 onder woorden gebracht door de Libische Moammar Khadaffi, die, zoals bekend, onder meer aansprakelijk was voor de dodelijke terreuraanslag in 1988 op een PanAm Jumbo boven de Schotse plaats Lockerbie. Hij zei: „Er zijn 50 miljoen moslims in Europa, en er zijn tekenen dat Allah de overwinning zal schenken aan de islam in Europa. Zonder wapens, zonder strijd. Binnen enkele tientallen jaren wordt Europa een moslimcontinent.” Hij doelde daarmee op de massale emigratie van moslims naar de landen van het Westen. Al die immigranten dienen vooral kleine religieuze centra te stichten die uit kunnen groeien tot grote moskeeën van waaruit imams en ullahs (islamitische juristen) geleidelijk aan de samenleving dwingend kunnen gaan remodelleren.
       Het grote gevaar in het Westen is ongelofelijke naiviteit, die geleid heeft tot een levensgevaarlijk cultuurrelativisme. Wij denken dat onze vrijheid van godsdienst, onze gelijkwaardigheid van beide geslachten en de scheiding van kerk en staat universele begrippen zijn. Maar dat is het niet in de islam. Wij zijn, als burgers van een joods-christelijke beschaving, in de ogen van de imams en de ullahs slechts inferieure wezens die in een islamitische staat altijd tweederangs burgers zullen blijven, de zogenaamde dhimmi’s.
        Ons land, dat in de jaren zestig slechts enkele duizenden moslims telde, heeft er thans meer dan een miljoen. Het idee dat de islam in de westerse wereld gematigder zal worden, is een illusie. Het ziet er eerder naar uit dat onze maatschappij zich aan de islam gaat aanpassen. Zo is sinds kort in Groot-Brittannië de islamitische rechtsspraak op basis van de Sharia wettelijk toegestaan. In Nederland hoeft een islamitische advocaat niet meer op te staan als de rechters de zaal betreden. Islamitische vrouwelijke verdachten hoeven in de rechtszaal hun allesbedekkende boerka niet meer af te leggen.
       
Glashelder
De wereldpopulatie van christenen is in de laatste vijftig jaar gegroeid met 47 procent. Die van de boeddhisten met 63 procent, maar die van de moslims met 235 procent! Dit alles heeft niets te maken met wat onze multiculturele idealisten altijd xenofobie of vreemdelingenhaat noemen. Het is slechts het registreren van feiten en het constateren van gevaren voor onze open westerse samenleving, die eigenlijk geen effectieve afweer heeft tegen de langzame ondermijning van onze democratie. Wijlen Pim Fortuyn heeft daar reeds in 1997 een glashelder boek over geschreven. De titel luidde: ’Tegen de islamisering van onze cultuur’. Hij is erom verguisd en wellicht ook mede daarom in 2002 vermoord.
              De Brits-Egyptisch-Joodse schrijfster Bat Ye’or beschreef in 2005 het begrip Eurabië in haar befaamde boek ’The Euro-Arab axis’. Dat ging over de fatale relatie tussen radicale moslims enerzijds en onder meer socialisten anderzijds. De beroemde Italiaanse journaliste Oriana Fallaci (1929-2006) deed hetzelfde in haar boeken ’De kracht van de rede’ en ’De woede en de trots’. Zij zag islamisme als een vorm van fascisme, dat ze islamofascisme noemde.
        Geert Wilders kent zonder twijfel al deze literatuur, maar het is te betwijfelen of het uitstekende boek dat hij de Tweede Kamer cadeau deed door onze weifelende volksvertegenwoordigers gelezen zal worden. Maar de grote staatsman Winston Churchill heeft destijds met één dodelijke zin de activiteiten van al die zogenaamde vredelievende multiculti politici gekarakteriseerd: ’An appeaser keeps feeding the crocodile in the hope it will eat him last’ (Iemand die altijd aardig wil zijn gaat door met het voeden van een krokodil in de hoop dat hij als laatste gegeten zal worden).