Gisteren presenteerde mijn fractiegenoot Sietse Fritsma zijn boek “De immigratieramp van Nederland”. De titel van het boek kan niet treffender. Het Nederlands immigratie- en vreemdelingenbeleid is namelijk al tientallen jaren een ongekende ramp. De massa-immigratie van de afgelopen decennia is een van de voornaamste oorzaken van de grote problemen in ons land. De oververtegenwoordiging van niet-Westerse allochtonen in de criminaliteit, de grote druk op uitkeringen en gezondheidszorg en de mislukte integratie, het hangt allemaal deels samen met de massa-immigratie.

Fritsma was zes jaar lang werkzaam bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Hij zag daar met eigen ogen dat de IND zich keer op keer liet ringeloren door liegende en bedriegende vreemdelingen die onze gastvrijheid misbruikten en dat in veel gevallen deze leugens en bedrog beloond werden met een verblijfsvergunning. Hij zag de ramp aan zich voorbij trekken en in zijn boek noemt hij hiervan talloze voorbeelden.
Onder het mom van gezinsvorming kan een partner naar Nederland worden gehaald. Die partner krijgt na drie jaar een zelfstandige verblijfsvergunning of een Nederlands paspoort. Het aantal relaties dat na drie jaar eindigt is opvallend hoog. In zijn boek vertelt Fritsma over een Marokkaanse man die maar liefst negen ‘partners’ uit Marokko importeerde: in 1977, 1981, 1984, 1987, 1991, 1994, 1999, 2002 en 2006. Steeds na ongeveer drie jaar was de liefde voorbij. Eenzaam hoefden deze vrouwen na de verbroken relatie overigens niet lang te zijn, op hun beurt waren ze in staat ‘partners’ uit Marokko halen, ze hadden inmiddels immers een zelfstandig verblijfsrecht…
In de eveneens gisteren door de Partij voor de Vrijheid gepresenteerde immigratienota hebben wij een twintig punten-plan neergelegd om onder andere een einde te maken aan deze zogenoemde ‘ketenmigratie’. Dit kan, zolang er geen parlementaire meerderheid is voor het geheel sluiten van de grenzen voor immigranten uit moslimlanden, door wettelijk vast te leggen dat maximaal één niet-Westerse partner naar Nederland mag komen, en tevens door de termijn waarna gezinsmigranten zelfstandig verblijfsrecht of een Nederlands paspoort krijgen, te verhogen van drie naar tien jaar.

Nog een voorbeeld van de immigratieramp. Vreemdelingen die een aanvraag indienen voor een verblijfsvergunning mogen, in afwachting van de behandeling van hun aanvraag legaal in Nederland blijven. Ze hebben dan recht op sociale voorzieningen zoals huursubsidie. Het gebeurt vaak dat vreemdelingen na de afwijzing van hun aanvraag opnieuw een aanvraag indienen, om maar ‘in de procedure’ te kunnen blijven, zodat ze ons land niet hoeven te verlaten. Ik wil dit ‘procedure-stapelen’ een halt toeroepen door in de wet vast te laten leggen dat elke vreemdeling slechts één aanvraag om een reguliere verblijfsvergunning kan doen. Een door mij ingediende motie hiertoe kreeg steun van een meerderheid van de Tweede Kamer maar het kabinet weigert de motie uit te voeren. In zijn boek beschrijft Fritsma het geval van een Algerijn die tijdens het ‘procedure-stapelen’ maar liefst 25 misdrijven pleegde, en ook veroordeeld werd. Ik sta op het standpunt dat veroordeelde criminele vreemdelingen, zoals deze Algerijn, direct ons land uitgezet moeten worden.
Omdat de deur naar Nederland wagenwijd openstaat voor immigranten kan de IND de enorme stroom van verblijfsaanvragen niet of nauwelijks aan. Uit het boek blijkt namelijk dat als achterstanden te hoog oplopen ze weggewerkt worden door simpelweg vrijwel ongezien, zonder gedegen onderzoek, de aanvragen in te willigen! Door het slecht toetsen van verblijfsaanvragen hebben veel vreemdelingen ten onrechte een verblijfs¬vergunning gekregen. De wijze waarop de Vreemdelingenwet uitgevoerd wordt, is onvoorstelbaar slecht en volstrekt ontoelaatbaar. De IND is een ongekende beerput van ellende.
De Partij voor de Vrijheid wil dat er een parlementaire enquête komt naar het Nederlandse immigratie- en vreemdelingenbeleid. Een parlementaire enquête die het beleid van de verantwoordelijke bewindslieden onderzoekt, waaronder ook het beleid van minister Verdonk, dat het aantal asielzoekers aanvankelijk weliswaar terugdrong, maar de ware motor van de massa-immigratie – de gezinsmigratie – vrijwel ongemoeid liet. Een onderzoek ook naar de rol van de IND. Een onderzoek ook naar niet alleen de aard van de immigratie en de gevolgen daarvan voor ons land, maar ook naar de besluitvorming, de vormgeving en de uitvoering van het beleid. Hoe heeft het zover kunnen komen dat halve dorpen uit Marokko en Turkije naar Nederland zijn geïmporteerd? Op dergelijke vragen moet antwoord komen. Voor de  immigratieramp moet verantwoording worden afgelegd. En natuurlijk moeten er voorstellen komen voor een beter immigratiebeleid en dat betekent, als het aan mij ligt, op de eerste plaats véél minder immigratie.