Columnist prof. Bob Smalhout heeft in de Telegraaf op zaterdag een vaste column, 'Op het scherp van de snede'. In de editie van zaterdag 19 juli 2008 wijdt hij zijn column aan Geert Wilders.

De eenzaamste politicus…

Als de zwarte, gepantserde BMW komt voorglijden, zijn mijn huis en tuin reeds een halfuur door bewapende beveiligingsagenten onderzocht. De acht bodyguards dragen kogelvrije vesten en staan continu met elkaar in radiocontact. Als het achterportier opengaat, verschijnt de onmiskenbare hoogblonde kuif van Nederlands meest controversiële politicus: Geert Wilders. Met 1,95 m lengte is hij veel groter dan gedacht.
        Hij wordt al bedreigd sinds 2003 en permanent beveiligd sinds 2004. Dat moet ook wel, want de dreigbrieven, e-mails, telefoontjes en internetboodschappen blijven binnenstromen. Aanvankelijk alleen uit Nederland, maar thans ook uit het buitenland en dan vooral vanuit islamitische landen zoals Saoedi-Arabië, Pakistan, Indonesië en Egypte. Uit die landen komen echter ook opbeurende berichten, namelijk van christenen die in die gebieden door moslims gediscrimineerd en geterroriseerd worden. Zij weten wat het is om continu onder bedreiging te moeten leven.
       Er is geen weg terug meer. De redeloze haat is zo groot. In zijn geboortestad Venlo lopen zelfs mensen gevaar die helemaal geen familie van hem zijn, maar die alleen dezelfde achternaam hebben. Een leven tussen continue bedreiging en permanente bewaking is eigenlijk geen leven. Een dagje naar het strand, een middagje gezellig winkelen of een glaasje drinken in een café zijn onmogelijke genoegens geworden.
       Aanvankelijk verhuisde hij regelmatig van de ene beveiligde inrichting naar de andere. Vaak waren dat een soort gevangenissen zoals het kamp Zeist. Maar thans heeft hij een geheel beveiligde woning met overal camera’s.
       
Opgeofferd
        Zijn Hongaarse vrouw Krisztina, die vloeiend Nederlands spreekt, deelt noodgedwongen het isolement van haar man. Op 31 juli a.s. zijn ze achttien jaar getrouwd, maar hoe ze dat vieren, is nog onbekend. Geert en Krisztina hebben geen kinderen. Ook die vreugdevolle zijde van het privéleven is kennelijk opgeofferd aan de politiek. De vraag naar het ’waarom’ is dan ook onvermijdelijk. Wilders antwoordt hierop met opvallende genuanceerdheid. Hij is privé een totaal ander persoon dan de felle PVV-voorzitter die in de Tweede Kamer bekendstaat om zijn meedogenloze analyses en niets verhullende uitspraken. Zoals zijn snerpende uitval tegen minister Ella Vogelaar, toen die, vanuit haar warrige ideologie, een joods-christelijke-islamitische cultuur bepleitte voor Nederland: „Mevrouw, u bent knettergek!”
      
Echter Wilders weet heel goed waar hij over praat, ook al hoef je het daarmee natuurlijk niet eens te zijn. Hij zegt zich al jaren in het probleem van de orthodoxe islam te hebben verdiept. Meer dan twee jaar woonde hij in Israël. Hij is er sindsdien al vijftien keer geweest. Hij maakte uitvoerige studiereizen naar onder meer Irak, Iran, Syrië, Afghanistan, Libanon, Tunesië, Egypte en Turkije. Hij sprak er zowel met autoriteiten als met de gewone mensen. Over die laatste wil hij geen kwaad woord horen. Maar de grote lijn is, zegt Wilders, „dat er geen gematigde islam bestaat. De islam is per definitie totalitair en intolerant. Alleen dát mag hier niet gezegd worden. Dat is niet politiek correct.”
        Net als Pim Fortuyn is Wilders een fel tegenstander van het ’poldermodel’ in de Nederlandse politiek. Het zogenaamde ’consensusdenken’, waarin iedereen het met elkaar eens moet zijn. En het ’cultuurrelativerende denken’, waarbij iedere vorm van cultuur als waardevol binnen Nederland moet worden omarmd. Wilders verzet zich tegen de ’dhimmitude’ houding van onze regering, dat wil zeggen het slaafs door het stof kruipen om moslims te behagen. In de hectische weken rondom het verschijnen van de film Fitna was dat zeer duidelijk waarneembaar.

Conflictmodel
        De opvallend rustig en bescheiden argumenterende politicus zegt: „De zogenaamde consensus leidt tot niets. Ieder zinnig voorstel wordt dan volledig uitgehold. Nee, dan liever het conflictmodel, waarbij de feiten duidelijk gesteld worden en de verschillen goed zichtbaar zijn. Natuurlijk moeten er in de politiek compromissen worden gesloten en water bij de wijn gedaan. Maar niet, zoals thans veelal gebruikelijk is, dat de wijn ten slotte geheel door water wordt vervangen. De consensuscultuur werkt vriendjespolitiek in de hand. Wie carrière wil maken in de Tweede Kamer, moet zich constant buigen voor de meerderheid, want volgzaam gedrag wordt beloond.”
          
  „Er zijn in ons land geen echte leiders meer”, zegt Geert, „zoals destijds in Groot-Brittannië, Winston Churchill en later Margaret Thatcher. Die zeiden bikkelhard en vaak tegen de verdrukking in waar het op stond. Ze zijn er vaak om verguisd. Maar ze hadden wél gelijk. Ik zit niet in de Tweede Kamer om alleen vrienden te maken. Mijn ervaring is dat er dan meestal door een meerderheid over je heen wordt gewalst. Daarom zeg ik vaak mijn mening op een zeer scherpe wijze. Alleen maar om dat stroperige consensusdenken te doorbreken.”
        Maar het nadeel is dat men aan alle kanten bezig is die politieke luis in de pels van de gezapige Tweede Kamer te isoleren. In België noemen ze dat een ’cordon sanitaire’. Men bemoeit zich niet meer met hem en zwijgt hem naar vermogen dood. En dat is het onverstandigste, maar ook het ergste, wat men een collega of een medemens kan aandoen. „Men deed dat ook bij Pim Fortuyn, die door de Nederlandse politici en door de Nederlandse pers in de meest grove termen werd verguisd. Maar toen hij was vermoord, gingen allerlei partijen er ijlings met zijn politieke ideeën vandoor, alsof ze ze zelf hadden bedacht.”
    
  „Ik zie het als mijn missie de lafheid en de consensuscultuur van de Nederlandse politiek te doorbreken. Ik houd niet van angsthazen en wezels. Daarom bewonder ik vrouwen als Wafa Sultan, de in Syrië geboren Amerikaanse psychiater die op unieke wijze en in vloeiend Arabisch de vloer aanveegt met orthodoxe imams. En ook wijlen Oriana Fallaci. Zij was de befaamde en felle Italiaanse journaliste en schrijfster die in haar boeken (De kracht van de rede) geen spaan heel liet van onze westerse consensuspolitiek.”
        Toen bij zijn vertrek de zware deur van de kogelvrije BMW met de geblindeerde ramen achter hem in het slot viel, verdween tussen de uitbundig groene bomen de eenzaamste politicus van ons land. Nawuiven was er niet bij.