Op de website De Dagelijkse Standaard beschrijft Richard de Mos hoe de klimaatdiscussie steeds killer wordt.

De klimaatdiscussie wordt killer en killer

De conferentie van de Club van Rome zit erop. Laten we eerst eens beginnen met een compliment voor deze club van ‘wijze’ oude mannen, naar wie tegen betaling van 850 euro per persoon in Amsterdam weer eens kon worden geluisterd. Het was het rapport van deze club, ‘De grenzen aan de groei’, dat het milieuthema in 1972 in één klap op de politieke agenda zette. En dat was nodig, want het ging in die tijd bergafwaarts met het milieu. Water- en luchtverontreiniging waren aan de orde van dag.

Maar rond 1990 was door de economische vooruitgang de milieuvervuiling in de westelijke wereld grotendeels verdwenen. Immers als het goed gaat met de mens, dan gaat deze zich ook zorgen maken om zijn leefomgeving. We noemen dit de Kuznets Curve; groeiende welvaart leidt tot groeiende aandacht voor natuur en milieu. Inmiddels zit de driewegkatalysator onder elke nieuwe benzineauto, hebben fabrieken ontzwaveling- en waterzuiveringsinstallaties gebouwd, is het lood uit benzine gehaald en fosfaten uit de wasmiddelen. In Nederland zijn nog nooit zoveel bomen geweest als nu. De ooievaar, de lepelaar, de zeearend; ze keren allemaal terug.

In plaats blij te zijn met het behaalde resultaten hebben activisten uit alle windstreken zich verenigd. Zeker na de val van De Muur en daarmee de val van het communisme, vonden antikapitalisten en wereldordedenkers onderdak bij milieubewegingen. Was het niet Patrick Moore, één van de oprichters van Greenpeace, die stelde: “Veel milieuactivisten zijn ultra-links geworden en laten zich leiden door extremisme en intolerantie”?

Verenigd hebben zij zich tegen de industrialisatie, tegen de auto, tegen het eten van vlees; kort samengevat tegen de westerse mens. Als doel hebben zij het klimaat op aarde te beheersen. CO-2, een natuurlijke meststof, hebben zij als aartsvijand nummer één bestempeld.

Na Al Gore’s ‘An Inconvenient Truth’, een film vol rampspoed, die vele mensen de stuipen op het lijf heeft gejaagd, wilden ook de meeste politieke partijen niets liever dan een frontale aanval op CO2. Zo vlak voor de Klimaattop in Kopenhagen is de hedendaagse politiek bereid om duizenden miljarden aan belastinggeld te besteden aan CO2-reductie. Wetende dat de menselijke uitstoot van CO2 slechts 3 tot 4% van de totale uitstoot bedraagt.

Mensen die het durven om vraagtekens bij het beleid te zetten, worden weggezet als ‘gekke Henkie’. Zo stelde ‘milieustrijder’ en medeoprichter van de Club van Rome, Wouter van Dieren, afgelopen maandag in NOVA: “Klimaatsceptici, die laat je buiten het debat”. Laat het nou diezelfde Van Dieren zijn die de Nederlandse Aardolie Maatschappij adviseerde over de aanpak van de milieulobby tegen gaswinning onder de Waddenzee. We houden het maar op milieuliefde wanneer het Van Dieren uitkomt.

Klimaatsceptici worden stelselmatig buiten het debat gehouden. Toch groeit hun aantal. ‘The Orgeon Petition’ is een club van 31.500 wetenschappers die het niet eens zijn met de menselijke broeikashypothese, is het NIPCC in het leven geroepen als tegenhanger van het IPCC en zijn er steeds meer wetenschappers die zich afkeren tegen de eenzijdige berichtgeving over de opwarming van de aarde, die overigens al tien jaar aan het afkoelen is. Zo stelt de vooraanstaande Japanse klimaatwetenschapper Dr. Kiminori Itoh: “De angst voor Global Warming is het ergste wetenschappelijke schandaal in de geschiedenis. Als mensen achter de waarheid komen, zullen ze zich bedrogen voelen door de wetenschap.”

De PVV claimt niet de wijsheid in pacht te hebben, maar zolang er over de invloed van de zon en de wolken op het klimaat te weinig bekend is en zolang er nog vele onzekerheden bestaan ten opzichte van het gevoerde klimaatbeleid, blijft de Partij voor de Vrijheid als een waakhond alert dat het zuur verdiende geld van burgers niet wordt uitgegeven aan kansloze projecten.

Bron: Dagelijksestandaard.nl