Nieuwnieuws.nl - Ik ben er de afgelopen tien jaar drie keer geweest. Prachtig land, vriendelijke mensen, fout regime, zoals helaas zo vaak in het Midden-Oosten. Ik bezocht de villa van de president en sprak er met zijn charmante dochter die ook politiek actief was. Ik bezocht krantenredacties waarvan de deuren van het kantoor nog maar net verzegeld waren omdat ze iets te kritische teksten over het regime schreven, maar waarvan de dappere journalisten het zegel een dag later weer verbraken en doorwerkten. Ik speechte voor legerofficieren en diplomaten in opleiding die nogal boos werden toen ik zei dat harde oorlogsretoriek over Israël niet in het belang van hun eigen land was omdat het alleen maar zou leiden tot een internationaal isolement. Ik sprak via een Engelstalige tolk met rechters die, toen ik over martelingen en hun corrupte rechtspraak sprak en de sharia barbaars noemde, ineens de tolk niet meer nodig bleken te hebben en in vloeiend Engels mij dreigden ervaringsdeskundige te maken op het gebied van hun gevangenissysteem. Ik werd zittend op een bankje in een van de vele parken in de hoofdstad aangesproken door jongeren die me om een visum vroegen, terecht calculerende dat ik met mijn blonde kop uit een of ander Westers land moest komen.

Ik kwam via tussenpersonen in contact met vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap in een stad in het zuiden van het land om over hun situatie te spreken; ergens buiten in de regen in een hoekje van de tuin van een hotel omdat de kans betrapt te worden daar volgens hen – naïef of niet – het kleinst was. Ik bezocht ook de ‘diplomatiek’ vertegenwoordiger van de Palestijnen – een kleine vadsige man die daar consequent ‘ambassadeur’ genoemd werd. Hij liet me geen zin afmaken en stond me niet toe dat ik zijn ideologische antisemitische tirades van in totaal twee uur interrumpeerde. De man was riant gehuisvest in een kolossaal pand dat enkele decennia daarvoor nog de ambassade was van Israël, ooit een goede vriend maar nu intens gehaat door de machthebbers. En ik bezocht er immense moskeeën van ongekende schoonheid waar helaas ook ongekende haat en intolerantie werd gepredikt.

De Islamitische Republiek Iran.

Een land waarvan de - in grote meerderheid jonge - bevolking beter verdient dan de leiders die het nu heeft. Een land waarvan de barbaarse president Mahmoed Ahmadinejad inmiddels bijna wekelijks oproept dat het aftellen voor de vernietiging van Israël is begonnen en daarbij niet onderdoet voor de ambities van Hitler in de Tweede Wereldoorlog. Een land met een geesteszieke leider -ayatollah Seyyed Ali Khamenei - die in alles het laatste woord heeft en land en leger beheerst.

Een land dat gestaag werkt aan een nucleair arsenaal en al draagraketten heeft die tot ver in Europa reiken. Uit een recent verschenen rapport van het Internationaal Atoomagentschap blijkt dat Iran naar verwachting aan het eind van deze maand over 3000 centrifuges beschikt. Daarmee zou het land binnen een jaar genoeg verrijkt uranium kunnen produceren voor een atoombom.

Een land waarvan de door godsdienstwaanzin gedreven leiders niet zullen schromen die middelen ook daadwerkelijk in te zetten tegen een ieder die hen onwelgevallig is, bij voorkeur Israël. Een land waarbij Irak militair, islamitisch-ideologisch en geopolitiek als kleine jongen vervaagt. En een land dat zich door niets en niemand laat stoppen zolang de sancties alleen maar diplomatiek en economisch zijn.

Het weekblad Opinio publiceerde vorige week een lovenswaardig artikel van de Amerikaanse neoconservatief Norman Podhoretz met de prikkelende titel “Bombardeer Iran, voor het te laat is”. Deze column geeft onvoldoende ruimte om al zijn argumenten te herhalen maar Podhoretz geeft feilloos aan dat het inmiddels na jaren van diplomatiek gesteggel naïef is te verwachten dat een niet-militaire oplossing effectief zal zijn.

De gevolgen van een nucleair bewapende Islamitische Republiek Iran zijn potentieel apocalyptisch en met voorsprong het grootste gevaar dat de wereld thans kent. Voor het hele Midden-Oosten en Israël in het bijzonder maar zeker ook voor ons in het nabije Europa. Wachten op een diplomatieke oplossing geeft Iran de tijd haar atoomprogramma te voltooien met alle gruwelijke gevolgen van dien. Nieuwe VN-resoluties zullen wederom vruchteloos blijken en het oorlogszuchtige Iraanse regime zal onverstoorbaar doorgaan met haar voorbereidingen om de Westerse beschaving te vernietigen. Precisiebombardementen kunnen nu nog uitkomst bieden. Maar de tijd dringt. En de Europese leiders? Die zijn vooral druk bezig maatregelen te nemen om de schaarste aan paling te bestrijden en de ‘verwoestende’ werking van straatverlichting op het milieu aan te pakken. Hopelijk zijn de VS en Israël nog wel wakker.

Podhoretz heeft gelijk. Bombardeer Iran, voor het te laat is.