Speech Geert Wilders in Berlijn

Klik hier om de video te bekijken

Klik hier voor de Engelse versie
Klik hier voor de Duitse versie

Beste vrienden, ik ben heel blij om vandaag hier in Berlijn te zijn. Zoals u weet, heeft de uitnodiging van mijn vriend René Stadtkewitz aan mij hem het lidmaatschap van de CDU-fractie in het Berlijnse deelstaatparlement gekost. René heeft echter niet gebogen voor de druk. Hij heeft zijn overtuigingen niet verraden. Zijn royement was voor René aanleiding om zijn eigen politieke partij op te richten. René, bedankt voor de uitnodiging en ik wens je het allerbeste met je nieuwe partij.

Vrienden, zoals u wellicht hebt vernomen, waren de afgelopen weken heel erg druk voor mij. Begin deze week konden we in Nederland met succes een minderheidsregering van liberalen en christendemocraten smeden, die door mijn partij zal worden gedoogd. Dat is een historische gebeurtenis voor Nederland. Ik ben er heel trots daaraan te hebben bijgedragen.

Op dit moment beslissen de christendemocraten in het kader van een partijcongres of ze de coalitie willen aangaan. Als ze dat doen, dan zullen wij in staat zijn om ons land opnieuw op te bouwen, onze nationale identiteit te bewaren en onze kinderen een betere toekomst te bieden.

Ondanks mijn propvolle agenda had ik de wens om naar Berlijn te komen, omdat ook Duitsland een politieke beweging nodig heeft die de Duitse identiteit verdedigt en die zich te weer stelt tegen de islamisering van Duitsland. Bondskanselier Angela Merkel zegt dat de islamisering van Duitsland onvermijdelijk is. Ze heeft de burgers ertoe opgeroepen om zich in te stellen op nog meer veranderingen door immigratie. Ze zou graag willen dat zij zich zouden aanpassen aan de daaruit voortvloeiende omstandigheden. De voorzitter van de Christen Democratische Unie (CDU) zei : ”Moskeeën bijvoorbeeld zullen meer dan vroeger een deel van ons stadsbeeld zijn.”

Vrienden, we mogen het onaanvaardbare niet als onvermijdelijk accepteren zonder te proberen het tij te keren. Het is onze plicht als politici om onze natie voor onze kinderen te bewaren. Ik hoop dat de beweging van René zo succesvol zal zijn als mijn eigen Partij voor de Vrijheid, als de Schweizerische Volkspartei van Oskar Freysinger in Zwitserland en als de Dansk Folkeparti van Pia Kjaersgaard in Denemarken en andere bewegingen elders.

Mijn goede vriendin Pia sprak onlangs in Zweden op uitnodiging van de Sverigedemokraterna. Ze zei:

”Ik ben niet gekomen om mij te mengen in de Zweedse binnenlandse politiek, want daarmee moeten de Zweden zich bezighouden. Nee, ik ben gekomen omdat het Zweedse debat mij, ondanks bepaalde verschillen, op velerlei wijze herinnert aan het debat dat wij in Denemarken 15 jaar geleden hebben gevoerd. En ik ben naar Zweden gekomen omdat Zweden ook voor Denemarken van belang is. We kunnen niet met de handen op schoot gaan zitten en stomme getuigen van de politieke ontwikkeling in Zweden zijn.”

Datzelfde geldt voor mij als Nederlander wat betreft Duitsland. Ik ben hier omdat Duitsland voor Nederland en de rest van de wereld van belang is en omdat wij zonder sterke Duitse partner geen ”International Freedom Alliance” kunnen vormen.

Beste vrienden, morgen is de Dag van de Duitse Eenheid. Morgen exact twintig jaar geleden werd uw grote natie, na de ineenstorting van de totalitaire communistische ideologie, herenigd. De Dag van de Duitse Eenheid is een belangrijke dag voor heel Europa. Duitsland is de grootste democratie van Europa. Duitsland is Europa’s economische motor. De welvaart en het welzijn van Duitsland is voor ons allemaal van belang, omdat de welvaart en het welzijn van Duitsland een voorwaarde is voor de welvaart en het welzijn van Europa.

Vandaag ben ik hier echter om u te waarschuwen voor de dreigende splijting. Duitslands nationale identiteit, zijn democratie en economische voorspoed wordt bedreigd door de politieke ideologie van de islam.

In 1848 begon Karl Marx zijn Communistische Manifest met de beroemde woorden: ”Er waart een spook door Europa – het spook van het communisme”. Nu waart er een ander spook door Europa. Het is het spook van de islam. Dit gevaar is ook politiek. De islam is niet alleen een religie, zoals velen denken: de islam is vooral een politieke ideologie.

Dit besef is niet nieuw.

Ik citeer uit de bestseller en uit de BBC-televisieserie The Triumph of the West, dat de gerenommeerde historicus van de universiteit van Oxford J.M. Roberts in 1985 schreef,

”hoewel wij onvoorzichtig genoeg over de islam als een ’religie’ spreken, brengt dit woord vele bijbetekenissen van de bijzondere geschiedenis van West-Europa met zich mee. De moslim is vooral een lid van een gemeenschap, de volgeling van een bepaalde weg, een aanhanger van een bepaald rechtssysteem, eerder dan iemand die bepaalde theologische opvattingen vertegenwoordigt.”

De Vlaamse professor Urbain Vermeulen, de voormalige president van de European Union of Arabists and Islamicists, benadrukt ook, dat ”de islam in de eerste plaats veelmeer een rechtssysteem, een wet” is dan een religie.

De Amerikaanse politieke wetenschapper Mark Alexander schrijft dat

”een van de grootste fouten erin bestaat de islam alleen maar te beschouwen als een van de grote wereldreligies. Dat zouden we niet moeten doen. De islam is politiek of het is helemaal niets, maar uiteraard is het politiek met een spirituele dimensie…die zich door niets zal laten tegenhouden totdat het westen niet meer bestaat, totdat het westen…echt helemaal geïslamiseerd zal zijn.”

Dit zijn niet alleen uitspraken van tegenstanders van de islam. Islamitische denkers zeggen hetzelfde. Voor diegenen die de koran, de Sira en de Hadiths hebben gelezen, kan er geen twijfel bestaan over de aard van de islam.

Abdul Ala Maududi, de meest invloedrijke Pakistaanse denker van de 20^e eeuw, schreef – ik citeer, en benadruk dat dit niet mijn woorden, maar die van een vooraanstaande islamitische geleerde zijn –

”De islam is niet alleen een religieuze overtuiging, maar een revolutionaire ideologie en de Jihad beroept zich op deze revolutionaire strijd… om overal ter wereld de staten en regeringen te vernietigen die zich verzetten tegen de ideologie en het programma van de islam.”

Al Sina, een Iranese islamitische afvallige die in Canada woont, wijst erop dat er een gouden regel bestaat die in het hart van iedere religie ligt, namelijk dat we anderen zo moeten behandelen zoals wij door hen behandeld willen worden. In de islam heeft deze regel alleen betrekking op geloofsbroeders, maar niet op ongelovigen. Al Sina zegt

”De reden waarom ik tegen de islam ben, is niet omdat het een religie is, maar omdat het een politieke ideologie van het imperialisme en van de suprematie in de vermomming van een religie is. Omdat de islam deze gouden regel niet volgt, trekt het gewelddadige mensen aan.”

Een onbevooroordeelde studie van de beginselen van de islamitische geschiedenis laat duidelijk zien dat het Mohammeds doel was om eerst zijn eigen volk, de Arabieren, te veroveren en ze onder zijn heerschappij te verenigen en daarna de wereld te veroveren en te beheersen. Dat was het oorspronkelijke doel, het was duidelijk politiek en het werd ondersteund door militaire macht. ”Ik werd aangewezen om alle mensen te bestrijden, totdat zij zeggen: ’Er bestaat geen andere God dan Allah’ ”, zei Mohammed in zijn laatste korte toespraak. Hij deed dit in overeenstemming met het Koraanse gebod in soera 8:39: ”Voer oorlog tegen hen totdat er geen verzoeking meer is en de godsdienst geheel aan Allah toebehoort.”

Volgens de mythologie stichtte Mohammed de islam in Mekka, nadat de aartsengel Gabriël hem voor het eerst een bezoek had gebracht in het jaar 610. De eerste twaalf jaar van de islam, toen de islam veeleer religieus dan politiek was, waren geen succes. In 622 vertrok Mohammed met zijn kleine groep van 150 aanhangers naar Yatrib, een overwegend joodse oase. Daar richtte hij de eerste moskee in de geschiedenis op, nam de politieke macht over, gaf Yatrib de naam Medina, wat ”de stad van de profeet” betekent, en begon zijn carrière als militair en politiek heerser, die heel Arabië veroverde. Veelzeggend begint de islamitische tijdrekening met de Hidjra, de migratie naar Medina – het moment, dat de islam een politieke beweging werd.

Na de dood van Mohammed ontwikkelde de islam, gebaseerd op zijn woorden en daden, de sharia, een doordacht rechtssysteem dat de repressieve beheersing door goddelijk recht legitimeerde – inclusief de regels voor de Jihad en voor de absolute controle van gelovigen en ongelovigen. De sharia is de wetgeving van Saoedi-Arabië, van Iran en ook van andere islamitische landen. Ze is ook van centrale betekenis voor de ”Organization of the Islamic Conference”(OIC), die in artikel 24 van haar Verklaring van de rechten van de mens van Cairo in de islam verklaart dat ”alle rechten en vrijheden zijn onderworpen aan de islamitische sharia”.

De OIC is geen religieuze instelling, ze is een politiek lichaam. Ze vormt het grootste stemmenblok van de Verenigde Naties en publiceert rapporten over zogenaamde ”islamofobie” in westerse landen, die ons beschuldigen van schendingen van de mensenrechten. Om het in de taal van de Bijbel uit te drukken: we zoeken naar een splinter in ons oog, maar zien de balk in hun eigen oog niet.

Voor ik verder ga en om ieder misverstand te voorkomen, wil ik benadrukken dat ik over de islam spreek, niet over moslims. Ik maak telkens een duidelijk onderscheid tussen de mensen en de ideologie, tussen moslims en de islam. Er zijn veel gematigde moslims, maar de politieke ideologie van de islam is niet gematigd en heeft globale ambities. Ze heeft de bedoeling om de hele wereld de islamitische wetgeving, de sharia op te dringen. Dit moet bereikt worden door de Jihad. Het goede nieuws is dat miljoenen moslims ter wereld – waaronder velen in Duitsland en Nederland – de voorschriften van de sharia niet volgen, laat staan actief te zijn in de Jihad. Het slechte nieuws is echter dat diegenen die dat wel doen, bereid zijn om alle beschikbare middelen in te zetten om hun ideologische en revolutionaire doel te bereiken.

In 1954 schreef de Brits-Amerikaanse publicist en historicus Bernard Lewis in zijn essay Communism and Islam over het”totalitarisme van de islamitische politieke traditie”. Professor Lewis zei dat

”de traditionele islamitische opdeling van de wereld in het Huis van de Islam en het Huis van de Oorlog….duidelijke parallellen met de communistische wereldbeschouwing laat zien. … Het agressieve fanatisme van de gelovigen is hetzelfde.”

De Amerikaanse politicoloog Mark Alexander zegt dat de aard van de islam heel weinig verschilt – en dan ook nog in details – van verfoeilijke en totalitaire ideologieën zoals het nationaalsocialisme en het communisme. Hij somt de volgende karaktereigenschappen voor deze drie ideologieën op:

1. Ze maken gebruik van politieke zuiveringen om de samenleving van datgene te ”zuiveren” wat zij als onwenselijk beschouwen;

2. Ze staan slechts één politieke partij toe. Waar de islam meerdere partijen toestaat, moeten deze partijen allemaal islamitisch zijn;

3. Ze dwingen het volk op het pad dat het volgens hen te volgen heeft;

4. Ze vervagen het liberale onderscheid tussen privé en openbare controle;

5. Ze veranderen het onderwijssysteem in een apparaat tot doel van de algemene indoctrinatie;

6. Ze stellen regels voor kunst, literatuur, wetenschap en religie vast;

7. Ze onderdrukken mensen die ze een tweederangstatus toewijzen;

8. Ze wekken een op fanatisme lijkende gemoedstoestand op. De aanpassing geschiedt door strijd en dominantie;

9. Ze zijn agressief tegenover hun tegenstanders en beschouwen iedere concessie van hun kant als iets tijdelijks, terwijl ze het tegemoetkomen van de rivaal als teken van zwakte beschouwen;

10. Ze zien politiek als een uitdrukking van macht;

11. Ze zijn antisemitisch.

Er is nog een opmerkelijke parallel, maar deze is geen karaktereigenschap van de drie ideologieën, maar van het westen. Het is het duidelijke onvermogen van het westen om het gevaar te herkennen. De voorwaarde voor het begrijpen van politiek gevaar is de bereidheid om de waarheid te zien, zelfs als deze onaangenaam is. Helaas schijnen de moderne westerse politici dit vermogen te zijn kwijtgeraakt.

Ons onvermogen leidt ertoe dat we de logische en historische conclusies die te trekken zijn uit de feiten afwijzen, hoewel we beter zouden kunnen en moeten weten. Wat is er fout met de moderne westerse mens dat we steeds opnieuw dezelfde fout begaan?

Er is geen betere plaats om over deze vraag na te denken dan hier in Berlijn, de voormalige hoofdstad van het rijk van het kwaad van nazi-Duitsland en een stad die meer dan 40 jaar lang door de zogenaamde Duitse ”Democratische” Republiek gevangen werd gehouden.

Toen de burgers van Oost-Europa zich in 1989 afkeerden van het communisme, waren ze geïnspireerd door dissidenten zoals Alexander Solzjenitsyn, Václav Havel, Vladimir Boekovski en anderen, die hen zeiden dat de mensen een recht, maar ook een verplichting hebben om ”in de waarheid te leven”. De vrijheid vereist eeuwige waakzaamheid. Solzjenitsyn voegde hier echter aan toe dat “de waarheid zelden zoet is; zij is bijna zonder uitzondering bitter.”

Laten we de bittere waarheid onder ogen zien: we zijn ons vermogen kwijtgeraakt om het gevaar te herkennen en de waarheid te begrijpen, omdat we de vrijheid niet meer op waarde schatten.

Politici van bijna alle gevestigde partijen bevorderen tegenwoordig de islamisering. Ze bejubelen iedere nieuwe islamschool, iedere islamitische bank en ieder nieuw islamitisch gerechtshof. Ze beschouwen de islam als gelijk aan onze eigen cultuur. Islam of vrijheid? Dat vinden zij niet echt belangrijk. Maar wij vinden het wel belangrijk. Het hele establishment, de elite – universiteiten, kerken, vakbonden, de media, politici – zet onze zwaar bevochten vrijheden op het spel. Ze spreken van gelijkheid, maar zijn verbazingwekkend genoeg niet in staat om te zien dat in de islam de vrouwen minder rechten dan de mannen en ongelovigen minder rechten dan aanhangers van de islam hebben.

Staan we op het punt om de noodlottige fouten van de Weimar-Republiek te herhalen? Geven we toe aan de islam omdat onze overgave tot vrijheid al dood is? Nee, dat zal niet gebeuren. Wij zijn niet zoals mevrouw Merkel. Wij accepteren de islamisering niet als onafwendbaar. We moeten de vrijheid bewaren. En, voor zover we deze al hebben ingeboet, moeten wij haar in het kader van onze democratische verkiezingen herwinnen. Daarom hebben we nieuwe politieke partijen nodig die de vrijheid verdedigen. Om zulke partijen te ondersteunen, heb ik de International Freedom Alliance opgericht.

Zoals u weet, ben ik in Nederland aangeklaagd. Maandag moet ik weer voor de rechtbank verschijnen en zal daar het grootste deel van de komende maand zijn. Dit proces werd tegen mij aangespannen vanwege mijn mening over de islam en omdat ik deze mening heb verwoord in toespraken, artikelen en in mijn documentaire Fitna. Ik sta onder voortdurende politiebescherming omdat islamitische extremisten me willen vermoorden en toch ben ik het die voor de rechtbank staat, omdat het Nederlandse establishment – dat voor het grootste deel uit niet-moslims bestaat – mij tot zwijgen wil brengen.

Ik werd voor de rechtbank gesleept omdat in mijn land de vrijheid niet meer onbeperkt kan worden uitgeoefend. Anders dan Amerika beschikken wij niet over een First Amendment dat mensen de vrijheid van meningsuiting garandeert en het hen zodoende mogelijk maakt om door het uiten van hun mening publieke debatten te bevorderen. In tegenstelling tot Amerika schrijven de nationale staten en in toenemende mate de EU voor hoe burgers – inclusief democratisch gekozen politici zoals ik – moeten denken en wat ze mogen zeggen.

Een van de dingen die we niet meer mogen zeggen, is dat onze cultuur beter is dan bepaalde andere culturen. Dit wordt gezien als een discriminerende uitlating – zelfs een uiting van haat. We worden dagelijks op school en door de media met de boodschap geïndoctrineerd dat alle culturen gelijk zouden zijn en dat, als er één cultuur erger is dan de andere, dit de onze zou zijn. Er wordt een vloed van schuldgevoelens en schaamte met betrekking tot onze identiteit en datgene waar wij voor staan over ons uitgestort. Men spoort ons aan om voor iedereen en alles respect te hebben, behalve voor onszelf. Dat is de boodschap van de linksen en van het politiek correcte heersende establishment. Ze willen bij ons het gevoel van schaamte met betrekking tot onze eigen identiteit veroorzaken, zodat wij niet meer voor haar zullen opkomen.

De schadelijke bezetenheid van onze culturele en politieke elite met het westerse schuldgevoel bevestigt de kijk die de islam op ons heeft. De Koran noemt een niet-moslim een ”kafir”, wat letterlijk ”weigeraar” of ”ondankbare” betekent. Bijgevolg zijn alle ongelovigen ”schuldig”.

De islam leert dat we allemaal in onze oertoestand als gelovigen zijn geboren. De islam leert dat indien wij nu geen gelovigen zijn, dit onze eigen schuld of die van onze voorouders zou zijn. Dus zijn wij altijd kafir – schuldig – omdat of wijzelf of onze voorouders afvalligen zijn. En daarom, volgens sommigen, onderwerping verdienen.

Onze huidige linkse intellectuelen zijn blind voor de gevaren van de islam. De voormalige Sovjet-dissident Vladimir Boekovski zegt dat het westen na de val van het communisme verzuimd heeft om diegenen voor hun verantwoordelijkheid te stellen die de communisten in de handen speelden door een politiek van ontspanning, een reductie van internationale spanningen en vreedzame co-existentie te bepleiten. Hij maakt duidelijk dat de Koude Oorlog

”een oorlog was, die we nooit wonnen. We hebben hierin zelfs niet eens gevochten… Meestal gaf het westen zich over aan een politiek van appeasement tegenover het Sovjetblok – en appeasers winnen geen oorlogen.”

De islam is het communisme van vandaag. Maar, op grond van ons falen om af te rekenen met het communisme, zijn we thans niet in staat om met de islam om te gaan, gevangen als ze we zijn door de oude communistische gewoonte van de misleiding en dubbelspraak die vroeger de landen van het Oostblok trof en die ons nu allemaal treft.

Zoals ze vroeger blind waren voor het communisme, zo sluiten diezelfde linksen thans de ogen voor de islam. Ze maken gebruik van exact dezelfde argumenten ten gunste van ontspanning, betere betrekkingen en appeasement als vroeger. Ze beweren dat onze vijand net zo vredelievend zou zijn als wij, dat als we hem halverwege tegemoet komen hij hetzelfde tegenover ons zal doen, dat hij alleen maar respect verlangt en als wij hem respecteren, hij ons hetzelfde respect zal tonen. We horen zelfs de herhaling van de oude morele gelijkheidsmantra’s. Ze plachten te beweren dat het westerse ”imperialisme” net zo slecht was als het Sovjet-imperialisme; nu beweren ze dat westers ”imperialisme” net zo slecht is als islamitisch terrorisme.

In mijn toespraak bij Ground Zero in New York op 11 september heb ik benadrukt dat het spelletje van de schuldtoewijzing aan het westen, aan Amerika, dat de islamitische woordvoerders met ons spelen, moet stoppen. En we moeten er ook mee ophouden om dit spelletje zelf te spelen. Ik heb voor u dezelfde boodschap. Het is een belediging om ons te vertellen dat wij schuldig zijn en dat wij het zouden verdienen wat er met ons gebeurt. En we verdienen het ook niet om vreemdelingen in ons eigen land te worden. We zouden zulke beledigingen niet mogen accepteren. Ten eerste is de westerse beschaving de meest vrije en meest welvarende op aarde – reden waarom er zoveel immigranten naar hier komen. Ten tweede bestaat zoiets als collectieve schuld niet. Vrije individuen zijn vrije morele acteurs, die uitsluitend verantwoordelijk zijn voor hun persoonlijke daden.

Ik ben heel blij om hier vandaag in Berlijn deze boodschap te kunnen geven, die uitermate belangrijk is, vooral in Duitsland. Wat er in het verleden ook in uw land gebeurde, de huidige generatie is daar niet verantwoordelijk voor. Wat er in het verleden ook gebeurde, er is geen verontschuldiging om de Duitsers vandaag te bestraffen.

Maar het is voor u ook geen verontschuldiging om u te onttrekken aan de strijd voor uw eigen identiteit. Het is uw enige verantwoordelijkheid om de vergissingen van het verleden te vermijden. Het is uw verantwoordelijkheid om aan de zijde van diegenen te staan, die door de islam worden bedreigd, zoals de staat Israël en uw eigen joodse landgenoten. De Weimar-Republiek weigerde voor de vrijheid te vechten en werd door een totalitaire ideologie overrompeld, met catastrofale gevolgen voor Duitsland, de rest van Europa en voor de wereld. Verzuimt u het niet om vandaag voor uw vrijheid te vechten.

Ik ben blij om hier vandaag in uw midden te zijn, omdat het lijkt alsof 20 jaar na de Duitse hereniging een nieuwe generatie zich niet meer langer schuldig voelt voor het feit Duitser te zijn. Het huidige en zeer heftige debat over het onlangs verschenen boek van Thilo Sarrazin toont aan dat Duitsland met zichzelf in het reine komt.

Ik heb het boek van Dr. Sarrazin nog niet gelezen, maar ik merk dat, terwijl de politiek correcte elites bijna als één man zijn thesen bekritiseerd en hij zijn ontslag bij de Duitse centrale bank moest geven – de grote meerderheid van de Duitsers vindt dat Dr. Sarrazin een belangrijk en dringend onderwerp aanraakt. ”Duitsland schaft zich af”, waarschuwt Sarrazin en hij roept de Duitsers op om dit proces een halt toe te roepen. De enorme weerklank van het boek toont aan dat veel Duitsers dit ook zo zien. De Duitsers willen Duitsland niet afgeschaft zien, ondanks alle politieke indoctrinatie waaraan de Duitsers zich blootgesteld zagen. Duitsland schaamt zich niet meer om zijn nationale trots tot uiting te brengen.

In deze moeilijke tijden, waarin onze nationale identiteit wordt bedreigd, moeten we het schuldgevoel afleggen en ermee ophouden ons schuldig te voelen diegenen te zijn die we zijn. Wij zijn geen ”kafir”, wij zijn niet schuldig.

Net zoals andere volkeren hebben Duitsers het recht om te blijven wat ze zijn. Duitsers moeten noch Fransen worden, noch Nederlanders, noch Amerikanen, noch Turken. Ze moeten Duitsers blijven. Toen de Turkse minister-president Erdoğan in 2008 uw land bezocht, maakte hij aan de hier wonende Turken duidelijk, dat ze Turken moeten blijven. Hij zei letterlijk: ”Assimilatie is een misdaad tegen de menselijkheid”. Erdoğan zou gelijk gehad hebben als hij tot de Turken in Turkije had gesproken. Duitsland is echter het land van de Duitsers. Dus hebben de Duitsers een recht om te verlangen dat diegenen die naar Duitsland komen om daar te leven, zich aanpassen. Ze hebben het recht – nee, ze hebben de plicht tegenover hun kinderen – om van diegenen die erbij komen te verlangen dat ze de Duitse identiteit van Duitsland en het recht om deze identiteit te behouden, respecteren.

We moeten er ons van bewust zijn dat de islam zich op twee manieren uitbreidt. Omdat hij geen religie is, is bekering een marginaal fenomeen. Historisch gezien breidde de islam zich of door militaire veroveringen of door het inzetten van het wapen van de Hijra, immigratie, uit. Mohammed veroverde Medina door immigratie. Hijra is ook datgene waarmee wij vandaag te maken hebben. De islamisering van Europa schrijdt onverminderd voort. Maar het westen bezit geen strategie hoe het met de islamitische ideologie moet omgaan, omdat onze elites zeggen dat we ons aan hen moeten aanpassen, in plaats van precies andersom.

In dit opzicht kunnen wij iets leren van Amerika, de meest vrije natie op aarde. Amerikanen zijn trots op hun natie, haar verworvenheden en haar vlag. Wij zouden ook trots op onze natie moeten zijn. De Verenigde Staten waren altijd een natie van immigranten. President Theodore Roosevelt had een duidelijke kijk op de plichten van de immigranten. Hier is datgene wat hij er over zei:

”We moeten erop staan dat de immigrant die met goede bedoelingen komt, een Amerikaan wordt en assimileert; hij moet precies zoals ieder ander worden behandeld onder volledige gelijkstelling tot alle anderen…Maar dit geldt alleen voor zover hij ook daadwerkelijk een Amerikaan en niets anders dan een Amerikaan wordt. …Er kan hier geen sprake zijn van twee nationaliteiten. We hebben slechts plaats voor één loyaliteit en dat is een loyaliteit tegenover het Amerikaanse volk.”

Het is niet mijn taak om te bepalen waaruit de nationale identiteit van Duitsland bestaat. Dat laat ik volledig aan u over. Ik weet echter dat de Duitse cultuur, net zoals die van de naburige landen, waaronder ook mijn eigen land, in joods-christelijke en humanistische waarden wortelt. Iedere verantwoordelijke politicus heeft de politieke verplichting om deze waarden te verdedigen tegenover ideologieën die deze waarden bedreigen. Een Duitsland vol moskeeën en gesluierde vrouwen is niet meer het Duitsland van Goethe, Schiller en Heine, van Bach en Mendelssohn. Het zou een verlies voor ons allen betekenen. Het is belangrijk dat u als natie deze wortels koestert en behoudt. Anders zal het voor u niet mogelijk zijn om uw identiteit te bewaren; u zal als volk afgeschaft worden en u zal uw vrijheid verliezen. En de rest van Europa zal samen met u zijn vrijheid verliezen.

Vrienden, toen Ronald Reagan 23 jaar geleden het gedeelde Berlijn bezocht, richtte hij – niet ver hier vandaan voor de Brandenburger Tor – de historische woorden tot de Sovjet secretaris-generaal: ”Mister Gorbatsjov, tear down this wall!” President Reagan was geen appeaser, maar een man die de waarheid sprak en hield van de vrijheid. Vandaag moeten ook wij een muur neerhalen. Het is geen muur van beton, maar een muur van de ontkenning en verdringing van de ware aard van de islam. De International Freedom Alliance heeft tot doel hiertoe de noodzakelijke inspanningen te coördineren.

Omdat wij de waarheid spreken, hebben de kiezers van mijn Partij voor de Vrijheid en van andere partijen, zoals de Dansk Folkeparti en van de Schweizerische Volkspartei ons in staat gesteld om het politieke beslissingsproces te beïnvloeden. Hetzij vanuit de oppositie hetzij door het gedogen van een minderheidsregering – zoals wij dat ook in Nederland gaan doen. President Reagan heeft laten zien dat men door het uitspreken van de waarheid de loop van de geschiedenis kan veranderen. Hij toonde dat er geen reden is tot wanhoop. Nooit!

Vervult u gewoon uw plicht. Wees niet bang. Spreek de waarheid. Verdedig de vrijheid. Samen kunnen we de vrijheid behouden, moeten we de vrijheid behouden, en, vrienden, zullen we de vrijheid behouden!

Dank u.

(Uit het Duits vertaald met dank aan E.J. Bron)